Kada je 1888. godine čuveni profesor prava Kijevskog univerziteta Valtazar Bogišić, po nalogu knjaza Crne Gore Nikole Petrovića, sakupljao pravne običaje naroda Crne Gore, formulisao je jednu pravnu sentencu koja kaže da je SVOJINA nešto najviše što se može o nekoj stvari reći. Pošto je to mudrost iskristalisana kroz iskustvo naroda, sigurno je da se u 19. vijeku to najtemeljnije pravo odnosilo na opipljive stvari, odnosno imovinu koja se tiče opipljivih stvari kao što su kuće, njive, šume, alati i sl. U proteklom vremenu, prema iskustvu generacija koje povezuju nove tehnologije, razvila se nova pravna svijest o mogućnosti ostvarivanja svojinskih prava, ne samo na opipljivim stvarima već i na takozvanim nematerijalnim dobrima, zaštićenim idejama iz oblasti nauke i umjetnosti, pa tako i na autorskim muzičkim djelima, zapisanih notnim pismom.
U naše vrijeme u razvijenom svijetu, gdje je razvijenija i svijest o značaju zaštite nematerijalnih dobara, u konkretnom slučaju – muzičkih djela, sve je veći broj kompanija u čijoj strukturi imovine je vrijednost nematerijalne imovine veća od materijalne.
Autori muzičkih djela osnovali su svoj PAM, da bi se uz pomoć te institucije bolje vrijednovale tekovine njihovog rada, jer je osnovna i isključiva funkcija PAM-a da, po ovlašćenju autora, a na osnovu ugovora sa korisnicima (televizijskim i radio stanicama, koncertnim dvoranama, hotelima, restoranima i kafićima i drugim korisnicima autorskih muzičkih djela) obezbijedi redovan priliv sredstava kojima se materijalizuje vrijednost zaštićenih muzičkih djela. Prema tome bitna funkcija PAM-a je da obezbijedi redovan priliv, u punom obimu, sredstava koja plaćaju korisnici, a autori su se dogovorili oko pravilne raspodjele tih sredstava, na osnovu svjetskog iskustva u tome domenu, što je izraženo kroz tarifu naknada i planu raspodjele.
(Izvod iz izlaganja direktora Božidara Raičevića na Osnivačkoj skupštini PAM CG 10. 01. 2006. godine)